کسي که مزه رنج و سختي را نچشيده، نيکي و احسان در نزد او جايگاهي ندارد.
مَن لَم يجِد لِلاساءَةِ مَضَضّا لَم يکن عِندَهُ لِلاِحسانِ مَوقعٌ.
(بحارالانوار، جلد 78، ص333)
|
|
هر که مي خواهد که قويترين مردم باشد بر خدا توکل نمايد.
مَن أرادَ أن يکنَ أقوَي النّاسِ فَليتَوکل عَلي اللهِ
(بحار الانوار،7 ، ص143)
|
|
دعايي که بيشتر اميد اجابت آن مي رود و زودتر به اجابت مي رسد، دعا براي برادر ديني است در پشت سر او.
أوشَک دَعوَةً وَ أسرَعُ إجابَةُ دُعاءُ المَرءِ لاِخيهِ بِظَهرِ الغَيبِ.
(اصول کافي،ج1 ،ص52)
|
|
مومن همانند دو کفه ترازوست. هرگاه به ايمانش افزوده گردد، به بلايش نيز افزوده مي گردد
اَلمُومِنُ مِثلُ کفَّتي الميزانِ کلَّما زيدَ في ايمانِهِ زيدَ في بَلائِهِ.
( تحف العقول ص 408)
|
|
بهترين عبادت بعد از شناختن خداوند، انتظار فرج و گشايش است.
اَفضَلُ العِبادَةِ بَعدَ المَعرِفَةِ إِنتِظارُ الفَرَجِ.
(تحف العقول ص 403)
|
|
از شوخي (بي مورد) بپرهيز، زيرا که شوخي نور ايمان تو را مي برد.
اِياک وَ المِزاحَ فَاِنَّهُ يذهَبُ بِنُورِ ايمانِک
(بحارالانوار،ج78،ص321)
|
|
مال حرام افزون نمىگردد و اگر هم افزون گردد بركت نمىيابد.
إنَّ الحَرامَ لا يُنمى وإن نُمِىَ لا يُبارَكُ فيهِ؛
الكافى ، ج 5، 125
|
|
بهترين چيزي که بنده بعد از شناخت خدا به وسيله آن به درگاه الهي تقرب پيدا مي کند، نماز است.
افضل ما يتقرب به العبد الي الله بعد المعرفة به ، الصلوة
(تحف العقول،ص455)
|
|
مردى از قم مردم را به حق فرا مىخواند و گروهى استوار ، چون پارههاى آهن ، پيرامون او گرد مىآيند
رَجُلٌ مِن أهلِ قُم يَدعُو النّاسَ إلَى الحَقِّ يَجتَمِعُ مَعَهُ قَومٌ كَزُبَرِ الحَديِدِ
بحار الأنوار ، ج 57 ، ص 216
|
|
هركه ميانهروى كند و قناعت ورزد ، نعمت بر او بپايد و هر كه بىجا مصرف نمايد و زيادهروى كند ، نعمتش زوال يابد
مَنِ اقتَصَدَ وَقَنَعَ بَقِيَت عَلَيهِ النِّعمَةُ ومَن بَذَّرَ وأسرَفَ زالَت عَنهُ النِّعمَةُ
تحفالعقول، ص 403
|
|
خوشا به حال اصلاحكنندگان بين مردم، كه آنان همان مقرّبان روز قيامتاند
طوبى لِلمُصلِحينَ بَينَ النّاسِ، اُولئِكَ هُمُ المُقَرَّبونَ يَومَ القيامَةِ
تحف العقول، ص 393
|
|
چيزي نيست که چشمانت آن را بنگرد، مگر آن که در آن پند و اندرزي است.
ما من شي ء تراه عيناک الا وفيه موعظه
(بحارالانوار، ج 78، ص 319)
|
|
به خدا قسم خير دنيا و آخرت را به مؤمنى ندهند مگر به سبب حسن ظن و اميدوارى او به خدا و خوش اخلاقى اش و خوددارى از غيبت مؤمنان.
وَاللّهِ ما اُعطِىَ مُومِنُ قَطَّ خَيرَ الدُّنيا وَالآخِرَةِ، اِلاّ بِحُسنِ ظَنِّهِ بِاللّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ رَجائِهِ لَهُ وَ حُسنِ خُلقِهِ وَالکفِّ عَنِ اغتياب المُؤمِنينَ
(بحارالأنوار، ج 6، ص 28، ح29)
|
|
خردمند دروغ نمىگويد ، اگرچه ميل او در آن باشد
إنَّ العاقِلَ لايَكذِبُ و إن كانَ فيهِ هَواهُ
تحف العقول ، ص 391
|
|
آن که نَدارى حيرانش کند، توانگرى سرمستش مى سازد.
من ولههُ الفقرُ ابطرهُ الغنى
(بحارالانوار،ج??ص???)
|
|
هر کسى که دو روزش مساوى باشد (و روز بعد بهتر از روز قبل نباشد) مغبون است.
مَنِ استَوى يوماهُ فَهُوَ مَغبُونٌ
(بحار الأنوار،ج 78،ص326،ح5)
|
|
کم گويي ، حکمت بزرگي است ، بر شما باد به خموشي که آسايش نيکو و سبکباري و سبب تخفيف گناه است .
قله المنطق حکم عظيم ، فعليکم بالصمت فانه دعه حسنه و قله وزر و خفه من الذنوب
(بحاالانوار ، ج 78 ، ص 321 )
|
|
عمل كم ، قبول و دو چندان میشود.
قَليلُ العَمَلِ مِن العالِمِ مَقبولٌ مُضاعَفٌ
ميزان الحكمة : ج 4 ، ص 3595
|
|
خداوند عزّوجلّ ، بنده خواب آلوده بىكار را دشمن دارد
إنّ اللّهَ جَلَّ وعَزَّ يُبغِضُ العَبدَ النَّوّامَ الفارِغَ
الكافي: ج 5 ، ص 84 ، ح 2
|
|
مشورت با عاقلِ خيرخواه، خجستگى، بركت، رشد و توفيقى از سوى خداست
مُشاوَرَةُ العاقِلِ النّاصِحِ يُمنٌ وَ بَرَكَةٌ وَ رُشدٌ وَ تَوفيقٌ مِنَ اللّه
تحف العقول، ص 398
|
|
مهرورزي و دوستي با مردم، نصف عقل است.
التودد الي الناس نصف العقل
(تحف العقول، ص 425)
|
|
افطارى دادن به برادر روزه دارت از گرفتن روزه بهتر است.
فطرک اخاک الصائم خير من صيامک.
(الکافى، ج 4 ص 68، ح 2)
|
|
دعاى شخص روزهدار هنگام افطار مستجاب مىشود
دَعوَةِ الصائِمِ تَستَجابُ عِندَ اِفطارِه
بحار الانوار ج 92 ص 255 ح 33
|
|
هر که پدر و مادر را اندوهگين کند آنان را ناسپاسي کرده
مَن اَحزَنَ والدَيهِ فَقَد عَقهُما
(تحف العقول ، ص 425)
|