عبادت کردن به زيادي روزه و نماز نيست، بلکه (حقيقت) عبادت ، زياد در کار خدا انديشيدن است.
لَيسَتِ العِبادَةُ کَثرَةَ الصيّامِ وَ الصَّلوةِ وَ انَّما العِبادَةُ کَثرَةُ التَّفَکُّر في أمر اللهِ.
(تحف العقول، ص448)
|
|
کسي که با خدا مانوس باشد، از مردم گريزان گردد
من آنَس بِالله اِستوحَشَ مِنَ النّاس
(مسند الامام العسکري، ص287)
|
|
تمام پليديها در خانه اي قرار داده شده و کليد آن دروغگويي است.
جُعِلتِ الخَبائِثُ في بَيت وَ جُعِل مِفتاحُهُ الکَذِبَ
(بحار الانوار، ج78، ص377)
|
|
در مقام ادب همين بس که آنچه براي ديگران نمي پسندي ، خود از آن دوري کني
کَفاکَ ادبا تَجنُّبُکَ ما تَکرهُ مِن غَيرکَ
(مسند الامام العسکري، ص288)
|
|
وصول به خداوند عزوجل سفري است که جز با عبادت در شب حاصل نگردد
ان الوصول الي الله عزوجل سفر لا يدرک الا بامتطاء الليل
(مسند الامام العسکري، ص290)
|
|
تواضع و فروتني نعمتي است که بر آن حسد نبرند
التواضع نعمة لايحسد عليها
(تحف العقول، ص489)
|
|
اظهار شادي نزد غمديده ، از بي ادبي است
لَيسَ مِنَ الاَدَبِ اِظهارِ الفَرَح عِندَ المَحزونِ
(تحف العقول، ص489)
|
|
از افشاى اسرار و رياست طلبى بپرهيز كه اين دو آدمى را به هلاكت مي كشاند
إيّاك وَالإذاعَةَ وطَلَبَ الرِّئاسَةِ فَإنَّهُما يَدعوانِ إلَى الهَلَكَةِ
تحف العقول ، ص 487
|
|
مومن براي مومن برکت و براي کافر، اتمام حجت است.
المومن برکة علي المومن و حجة و علي الکافر
(تحف العقول، ص489)
|
|
جدال مکن که ارزشت مي رود و شوخي مکن که بر تو دلير شوند
لا تُمار فَيذهَبَ بَهاوُک وَ لا تمازح فَيجتَرَاُ عَلَيک
(تحف العقول ص 486)
|
|
کوشنده ترين مردم کسي است که گناهان را رها سازد.
اَشَدُّ النّاس اجتهاداً مَن تَرَک الذُّنوبَ.
(تحف العقول ، ص 489)
|
|
از افشاى اسرار و رياستجويى بپرهيز ؛ زيرا اين دو به هلاكت كشانند
إيّاكَ وَالإذاعَةَ وطَلَبَ الرِّئاسَةِ فَإنَّهُما يَدعُوانِ إلَى الهَلَكَةِ
الخرائج و الجرائح ، ج 1، ص 450
|
|
هر که نهاني برادر خود را پند دهد او را آراسته و زيور بسته ، و هر که در برابر ديگرانش پند دهد زشتش کرده .
من وعظ أخاه سرا فقد زانه ، و من وعظه علانية فقد شانه
(تحف العقول ، ص 520)
|
|
هيچ عزّتمندى حق را ترك نكند ، مگر آن كه خوار شود ، و هيچ خوارى بهحق نگرايد ، مگر آنكه عزّت يابد.
ما تَرَكَ الحَقَّ عَزيزٌ إلّا ذَلَّ ولا أخَذَ بِهِ ذَليلٌ إلّا عَزَّ
تحف العقول، ص 484
|
|
عبادت پر روزه گرفتن و پر نماز خواندن نيست ، عبادت پر انديشه کردن در امر خداست.
ليست العبادة کثرة الصيام و الصلاة ، و إنما العبادة کثرة التفکر في أمر الله
(تحف العقول ، ص 518)
|
|
علامت هاي مؤ من پنج چيز است: خواندن پنجاه و يك ركعت نماز (هفده ركعت فريضه و سى و چهار ركعت نافله) خواندن زيارت اربعين و انگشتر در دست راست كردن و پيشاني را در سجده بر خاك گذاشتن و بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمن الرَّحيمِ را بلند گفتن
علامات المؤمن خمس: صلاة الإحدى والخمسين وزياره الاربعين والتختم باليمين وتعفير الجبين والجهر ببسم الله الرحمن الرحيم
بحارالأنوار ج 85 ص75 رواية7 باب24
|
|
شادى كردن در حضور غمگين، از ادب به دور است
لَيْسَ مِنَ الاَْدَبِ اِظْهارُ الْفَرَحِ عِنْدَ الْمَحْزونِ
غرر الحكم، ح 10875
|
|
براى ادب تو همين بس که آنچه را از ديگران نمى پسندى، از آن دورى کنى.
کفاک اَدَبا تَجَـنُّـبُک ما تَکرَهُ مِن غَيرِک
(بحارالأنوار، ج 78، ص 377)
|
|
دو خصلت است كه بهتر و بالاتر از آنها چيزى نيست: ايمان به خدا و سود رساندن به برادران
خَصلَتانِ لَيسَ فَوقَهُما شَىْءٌ: أَلاِيمانُ بِاللّهِ وَ نَفعُ الاِخوانِ
تحف العقول، ص520
|
|
شادى کردن در حضور غمگين، از ادب به دور است
لَيسَ مِنَ الاَدَبِ اِظهارُ الفَرَحِ عِندَ المَحزونِ
(غرر الحکم، ح 10875)
|
|
آن که از مردم پروا نکند، از خدا نيز پروا نمى کند
من لم يتّق وجوه الناس لم يتّق الله
(بحارالانوار،ج??،ص???)
|
|
تقواى الهى پيشه کنيد و مايه افتخار و آبرو باشيد نه مايه ننگ و شرمندگى
اِتَّقُوا اللَّهَ وَ کونُوا زَيناً وَ لا تَکونُوا شَيناً
(تحف العقول، ص 488)
|
|
نسبت بسم الله الرحمن الرحيم به اسم اعظم خدا ، از سياهي چشم به سفيديش نزديکتر است .
بسم الله الرحمن الرحيم أقرب الي اسم الله الأعظم من سواد العين الي بياضها
(تحف العقول - ص 517)
|
|
چه بد است آن بنده خدا که دورو و دو زبان است. در حضور برادرش او را مي ستايد و در غياب او بدگوئيش مي کند. اگر عطايي به برادرش رسد حسد برد، و اگر گرفتار گردد او را وانهد.
بئس العبد عبد يکون ذا وجهين و ذا لسانين، يطري أخاه شاهدا، و يأکله غائبا، إن أعطي حسده، و إن ابتلي خانه
(تحف العقول ، ص 518)
|
|
چه زشت است براي مؤمن دلبستگي به چيزي که او را خوار مي کند
ما أقبَحَ بِالمؤمِن أَن تَکوُن لَه رَغبَة تَذِلَهي
(تحف العقول ، ص 520)
|